Topic suggested by: Ray Genavia
Ito yung tipo na gustong pumasok sa relasyon ng isang tao pero ayaw naman nung isa usually dahil kaibigan lang ang tingin niya dito.
Ang friend zone madalas naa-apply sa lalaki. Nafriefriend zone usually yung tao kapag todo effort siya. Flowers dito, flowers dun. Chocolates dito, chocolates dun. Magyayaya manood ng movie, concerts, etc., Pero ni minsan hindi siya umamin sa nararamdaman niya para kay girl. Hanggang sa dadating yung time na makakahalata na si girl at sasabihin kay boy na kaibigan lang ang tingin niya dito. Pero meron din namang umaamin muna bago nageeffort. Yung kahit sinabi na sakanyang hindi siya gusto eh tuloy parin, nagbabaka sakaling magbago yung nararamdaman. There are possibilities naman na magbago yung nararamdaman ng girl. May times din na nafriefriend zone ang guy dahil nag "I love you" siya tas ang sagot lang "Thank you" or "I love you too as a friend". Meron din naman pagkaamin palang, wala pang nagagawa eh friend zoned na agad. Kasi ang sinasabi ng girl "Wag. May mahal na akong iba. Mahal din kita. Pero bilang kaibigan lang." Saklap. Minsan pa nga parang kapatid ka lang daw niya. Odiba? Family member ka na! Congrats! Minsan naman hindi pa umaamin eh friend zoned na. Assuming ka teh? Eh kasi naman kuya, wag pa-obvious! =))) *Peace. Madalas din nafriefriend zone ang mga kalalakihang bestfriend ni girl. Di naman kasi natin maiiwasan na mahulog ang tao sa bestfriend niya. Proven ko na yan. Yung taong araw-araw mong kausap, yung taong laging nagshashare sayo, yung taong laging nakakatulong sayo, yung taong napapasaya ka, yung taong laging nagcocomfort sayo. Nako! Nakakafall talaga yan. Kaya bestfriends, iwas nalang kayong mafall or magpahalata. Usually din kasi pag na friend zone ka, eh magkakailangan na kayo. Sayang friendship diba? Parang yung movie ng KimErald. Yung "PAANO NA KAYA". Bestfriends sila Mae at Bogs, tapos nafall si Mae. Pero may gf si Bogs. Nung nagbreak, naging sila. Rebound o hindi? Minahal ba niya talaga? Malay mo nagsinungaling rin siya dun? Oh diba. You'll never know. Nagkahiwalay na sila. Nagkanya-kanya. Kung totoong mga tao yun, ano na kaya nangyari sakanila? Sayang pinagsamahan. :(
Hindi ko naman sinasabing tigilan niyo na kung wala kayong idea sa nararamdaman niya. Ang akin lang, dapat pag nagmahal ka, handa kang masaktan o MA FRIEND ZONE =)) You'll never know kung ano nararamdaman ng iba unless tatanungin niyo diba? At hindi naman basta basta magsasabi yun ng wala kang pinapakitang motibo na gusto mo siya diba? But be ready narin na baka kaibigan lang ang turing niya sa iyo. From there, choice mo na kung titigil ka na at magiging kaibigan nalang niya or magpapatuloy ka pa and take the risk kasi baka magbago pa isip niya at mahalin ka rin niya. Think positive daw. Pero think about the negative things that might happen din. Para di ka madisappoint ng bonggang bongga. =))
10/29/12
Superstar sa office =)))))
^Haaay. Natry niyo na bang maging uber sa sikat sa office sa school niyo for some reasons? :) Well the common ones ay dahil sa kakulitan at sa kasalanan diba? =)) Well, gotta share something..
(May isang napakagandang school (for me), hindi siya sobrang laki, pero maganda, masaya. =)) Kasi may bonding ang students. Kumbaga, walang limitations social life mo. Hindi porket elem ka, eh elem lang friends mo. Well, marami namang ganung school. Pero iba talaga sa school na to eh. Until 1 day, nakita yung friend ko with her bf sa canteen. Nakita sila doing something not so good. Hanggang sa nakaabot yun sa office at damay damay na. Pati syempre kami, damay. Barkada kami e. Hindi naman sa pagmamayabang, pero close din kasi kami mostly sa High School. Kasi syempre, ang babata nung iba, hindi pa kami naiintindihan. Kung sa classroom nga bihira lang ang nakakaintindi sa problema, edi syempre maghahanap kami ng makakaintindi. At nahanap namin yun sa high school kasi matured na sila. So naghihinala na yung faculty. Hindi namin sila masisisi. Well kami naman, kaibigan namin mapababae o mapalalaki. Normal lang naman interaction right? So we talk. May bestfriend din ako sa 3rd year. Lalaki siya. Umaakbay, nakikipaghug. Ganun din naman yung isa ko pang guy friend sa 4th year, para ko nang kuya yun. Umiwas na siya dahil sa sinasabi ng mga ibang students. Next naman, kinausap ako ng adviser ko about sa nangyayari sa school. Tinanong niya ako kung bf ko daw yung bestfriend ko sa 3rd year. I said no. Well, hindi naman talaga eh. Kaya nga bestfriend. Super close kami, kasi nga BESTFRIEND. As they say, PINAKA BEST, NA PINAKA FRIEND. Isa pa, hindi na rin ako masyado lumalapit dun kahit mahirap, kasi napag sabihan narin ako ng guidance counselor na hindi maganda kasi pwedeng iba ang impact nun sa parents na nakakakita ng pag akbay niya. Tapos yun pa yung hinihinala nilang bf ko. The hell. Well, may kasalanan din ako. Dapat di ko hinayaang isipin nila yun. Dapat umiiwas ako sa pagakbay ni best. Then tinanong pa sakin ng adviser ko yung about sa mga lovelife ng friends ko. Can't lie. I told her the truth about everything. Mapagkakatiwalaan naman yun e. Then sabi niya pagsabihan ko daw mga friends ko about sa mga nangyayari and ano yung hindi nila dapat gawin. From that palang, alam ko na na mali. Alam ko na na may hindi tama. That was Filipino time nung pinull out ako ng adviser ko. Then while having Filipino, medyo pinagsasabihan ko na sila. Then nag Values na. Our topic was about limitations. Tas lahat yun, sapul na sapul sakin. I started to cry without anyone knowing why. Lalo na nung binabasa namin to: "The Best of Whatever You Are by Douglas Malloch: If you can't be a pine on top of the hill, Be a scrub in the valley but be the best. Little scrub by the side of the hill, Be a bush if you can't be a tree. We can't all be captains; there's got to be a crew. There is something for all of us here. There's a big work to do; there's lesser to do. And the task we must do is but near. If you can't be a highway, then just be a trail. If you can't be the sun, be a star. It's not the size that you win or fail; Be the best of whatever you are." Nainspire ako sa message nung poem. Para bang sinasabi niya sakin, hindi porket ganto ako, eto lang talaga ako. Meron pa akong tinatagong something na hindi ko nailalabas. I think it's time for me to discover it. Then I was still thinking of stuffs na nakaapekto sakin, bigla naman namin tong binasa: "To be a human is to accept that we have limitations. We cannot do everything but we can do something. We cannot be everything, but we can be somebody. Sometimes we are the only ones who can do things in our own unique way." Nagstop kami jan. Then sobrang gusto ko na magsalita. Pero ayokong magspeech ng wala sa oras. Tanggap ko naman na may limitasyon ako. Yun nga lang, hindi ko maiwasang lumagpas dun at some point. And I admit it. Naiyak din ako ng sobra dun sa we cannot do everything but we can do something. Saka dun sa We cannot be everything but we can be somebody. Kasi pinalakas nun loob ko. Na sabi ko, hindi ko kailangan madisappoint ng sobra sobra sa sarili ko. Kasi hindi naman lahat kaya kong gawin. Meaning hindi lahat ng gusto nilang gawin ko, eh magagawa ko. At hindi lahat ng gusto nila akong maging, eh magiging ako kasi hindi rin lahat ng yun pwedeng maging ako. At natural yun. Tas sabi pa Sometimes we are the only ones who can do things in our own unique way. So maybe i'm trying, but i'm doing it in a different way. My unique way. Kaya hindi nila napapansin. Then tumuloy kami sa pagbasa: "I can have the same name that others have but I am the only Ronald, or Casey, or Melinda that has a face like this or a voice or body built like this. I may not be the best singer but I can carry a tune that brings happiness to the people around me. I may not be the best comedian but I can make people laugh at my jokes which lighten their burdens." Tumigil ulit kami. Nagsimula nang dumami yung naapektuhan. Ang akin, hindi naman lahat ng akala nila sakin, eh ako na talaga. Kasi hindi naman nila ako talaga kilala. Iba siguro expectation nila sa reality kaya ganto sila ka disappointed na kala mo big deal na big deal sakanila. Basta ang alam ko, may napapasaya parin akong tao. Tumuloy kami "What is important is that we believe in ourselves and in what we can contribute to make life less difficult for others. Acknowledging our limitations makes us free from doing something which is contrary to the person that we are. But this requires humility and knowledge of who we are. We can do what can make us happy because we do not have to pretend. Thus, we can do our best in whatever situation we need to face." Sabi ko nalang sa sarili ko, naniniwala ako sa sarili ko, kasi alam ko yung ginagawa ko at hindi yun yung inaakala nila. I may not make life less difficult to them, but atleast to others. Alam kong may limitasyon akong dapat i-maintain at ngayon pinapaalam nila sakin na lumagpas ako sa limitasyong yun. That's why i'm trying to change. Sabi pa nga, magiging masaya tayo, kung hindi tayo nagkukunyari. Pinapakita ko naman yung totoong ako eh. Kaya masaya ako. Pero hindi pala yun pagkakainterpret nila sakin kaya nung nakita nila kung sino talaga ako eh ganun nalang naging reaksyon nila. Akala ko ayus na sila sakin, yun pala hindi nila naiintindihan. After nun, next sub, isang teacher nagmention na ng name. Minention niya ako. Sobrang gulat ako. Yung feeling na gusto ko na magsalita at magexplain. Pero alam ko na none of my explanations would be good enough. May kasalanan ako. Nakita nila. Tama lang na pagalitan ako. Pero bakit pati yung hindi naman kasalanan considered as sin? Am I that bad? I mean, how?! Pano naging kasalanan yun? Well. Iba-iba nga naman tayo ng point of view. Pero tuwing nagsasabi sila ng mga bagay na hindi totoo, nasasaktan ako. Para bang unti-unting gumuguho mundo ko. Naiisip ko na sobrang sama ko na ba na kailangan umabot sa point na yun? Dumating narin ako sa point na, gusto ko nang lumipat ng school. Yung ayoko na ng ganung buhay. Yung kinekwestyon ko na kung bat nandito pa ako sa mundo. Kung bakit nakasurvive pa ako. After school, sa canteen lang kami, I was re-reading and re-reading what we read during Values. Naglalabas na ako ng sama ng loob sa barkada ko. Sinabi ko pa sakanila na sobrang natamaan ako nung sinabi ng adviser namin na "How can one improve? Kung ni isa, walang nagsabi sakanyang importante siya?" Kasi never din ako nakarinig ng taong sinabi sakin yun e. Until our PE teacher saw us. Para ko na siyang nanay. So ayun. Nakalabas pako ng sobra. Tas hinug niya ako. I feel comforted yet there's still more to come. Sabi nga niya samin "Wala pa yan. Simula pa lang yan. Marami pang problema ang dadating sainyo." So I needed to be ready. Dumating narin sa point na pinagbawalan kami late umuwi. Well, fine for me. Kung yun yung kailangan para mapatunayan na hindi namin ginagawa yung iniisip nila, edi go. Kahit dun nalang kami sa mga oras na yun nagiging masaya. Pero kailangan eh. Kaso pano pag kailangan na talaga? Kailangang kailangang kailangan? As in urgent? Pero ganun eh. Sila masusunod. Teka muna. Nagiging diary na eh. Balik na sa topic nung blog. Ayun na. Nagstart na kaming maging topic sa office. Tapos nadadamay yung mga teachers na close namin. Masakit para samin. Gusto ko narin sila iwasan. Pero pano naman ako? Pano yung nararamdaman ko? Dumating na rin sa point na inaalam nila kung sino. Nalaman na yung sa barkada ko, sakin nalang hindi. Dumating narin sa point na muntikan kami magaway ng friend ko dahil nagkasagutan kami about dun sa issue nga. Nabanggit pa nga daw na "Kaninong students sila ---- at ----?" Kaming dalawa ng twin (CS lang) ko. Ang sabi naman sa guard, mga apelido namin. This is how famous we are. Ang gandang way diba? Mali po kasi yung ginagawa namin. We aren't supposed to act like that since we are in school. I admit, na meron kaming nagawang hindi maganda. At oo, takot kaming magkakaibigan na kung anong malaman ng parents namin. Kaya ko naman iexplain kung ano yung mga ginagawa ko. Ang hindi ko lang alam pano iexplain ay kung anuman yung sabihing hindi totoo. At sana bago tawagin yung parents namin para kausapin, kausapin niya muna kami. I want to tell them my side. Actually we want to tell them our side. At sana naman for once, may maniwala. Iwasan niyo nalang maging super close. Baka magaya kayo samin.
(May isang napakagandang school (for me), hindi siya sobrang laki, pero maganda, masaya. =)) Kasi may bonding ang students. Kumbaga, walang limitations social life mo. Hindi porket elem ka, eh elem lang friends mo. Well, marami namang ganung school. Pero iba talaga sa school na to eh. Until 1 day, nakita yung friend ko with her bf sa canteen. Nakita sila doing something not so good. Hanggang sa nakaabot yun sa office at damay damay na. Pati syempre kami, damay. Barkada kami e. Hindi naman sa pagmamayabang, pero close din kasi kami mostly sa High School. Kasi syempre, ang babata nung iba, hindi pa kami naiintindihan. Kung sa classroom nga bihira lang ang nakakaintindi sa problema, edi syempre maghahanap kami ng makakaintindi. At nahanap namin yun sa high school kasi matured na sila. So naghihinala na yung faculty. Hindi namin sila masisisi. Well kami naman, kaibigan namin mapababae o mapalalaki. Normal lang naman interaction right? So we talk. May bestfriend din ako sa 3rd year. Lalaki siya. Umaakbay, nakikipaghug. Ganun din naman yung isa ko pang guy friend sa 4th year, para ko nang kuya yun. Umiwas na siya dahil sa sinasabi ng mga ibang students. Next naman, kinausap ako ng adviser ko about sa nangyayari sa school. Tinanong niya ako kung bf ko daw yung bestfriend ko sa 3rd year. I said no. Well, hindi naman talaga eh. Kaya nga bestfriend. Super close kami, kasi nga BESTFRIEND. As they say, PINAKA BEST, NA PINAKA FRIEND. Isa pa, hindi na rin ako masyado lumalapit dun kahit mahirap, kasi napag sabihan narin ako ng guidance counselor na hindi maganda kasi pwedeng iba ang impact nun sa parents na nakakakita ng pag akbay niya. Tapos yun pa yung hinihinala nilang bf ko. The hell. Well, may kasalanan din ako. Dapat di ko hinayaang isipin nila yun. Dapat umiiwas ako sa pagakbay ni best. Then tinanong pa sakin ng adviser ko yung about sa mga lovelife ng friends ko. Can't lie. I told her the truth about everything. Mapagkakatiwalaan naman yun e. Then sabi niya pagsabihan ko daw mga friends ko about sa mga nangyayari and ano yung hindi nila dapat gawin. From that palang, alam ko na na mali. Alam ko na na may hindi tama. That was Filipino time nung pinull out ako ng adviser ko. Then while having Filipino, medyo pinagsasabihan ko na sila. Then nag Values na. Our topic was about limitations. Tas lahat yun, sapul na sapul sakin. I started to cry without anyone knowing why. Lalo na nung binabasa namin to: "The Best of Whatever You Are by Douglas Malloch: If you can't be a pine on top of the hill, Be a scrub in the valley but be the best. Little scrub by the side of the hill, Be a bush if you can't be a tree. We can't all be captains; there's got to be a crew. There is something for all of us here. There's a big work to do; there's lesser to do. And the task we must do is but near. If you can't be a highway, then just be a trail. If you can't be the sun, be a star. It's not the size that you win or fail; Be the best of whatever you are." Nainspire ako sa message nung poem. Para bang sinasabi niya sakin, hindi porket ganto ako, eto lang talaga ako. Meron pa akong tinatagong something na hindi ko nailalabas. I think it's time for me to discover it. Then I was still thinking of stuffs na nakaapekto sakin, bigla naman namin tong binasa: "To be a human is to accept that we have limitations. We cannot do everything but we can do something. We cannot be everything, but we can be somebody. Sometimes we are the only ones who can do things in our own unique way." Nagstop kami jan. Then sobrang gusto ko na magsalita. Pero ayokong magspeech ng wala sa oras. Tanggap ko naman na may limitasyon ako. Yun nga lang, hindi ko maiwasang lumagpas dun at some point. And I admit it. Naiyak din ako ng sobra dun sa we cannot do everything but we can do something. Saka dun sa We cannot be everything but we can be somebody. Kasi pinalakas nun loob ko. Na sabi ko, hindi ko kailangan madisappoint ng sobra sobra sa sarili ko. Kasi hindi naman lahat kaya kong gawin. Meaning hindi lahat ng gusto nilang gawin ko, eh magagawa ko. At hindi lahat ng gusto nila akong maging, eh magiging ako kasi hindi rin lahat ng yun pwedeng maging ako. At natural yun. Tas sabi pa Sometimes we are the only ones who can do things in our own unique way. So maybe i'm trying, but i'm doing it in a different way. My unique way. Kaya hindi nila napapansin. Then tumuloy kami sa pagbasa: "I can have the same name that others have but I am the only Ronald, or Casey, or Melinda that has a face like this or a voice or body built like this. I may not be the best singer but I can carry a tune that brings happiness to the people around me. I may not be the best comedian but I can make people laugh at my jokes which lighten their burdens." Tumigil ulit kami. Nagsimula nang dumami yung naapektuhan. Ang akin, hindi naman lahat ng akala nila sakin, eh ako na talaga. Kasi hindi naman nila ako talaga kilala. Iba siguro expectation nila sa reality kaya ganto sila ka disappointed na kala mo big deal na big deal sakanila. Basta ang alam ko, may napapasaya parin akong tao. Tumuloy kami "What is important is that we believe in ourselves and in what we can contribute to make life less difficult for others. Acknowledging our limitations makes us free from doing something which is contrary to the person that we are. But this requires humility and knowledge of who we are. We can do what can make us happy because we do not have to pretend. Thus, we can do our best in whatever situation we need to face." Sabi ko nalang sa sarili ko, naniniwala ako sa sarili ko, kasi alam ko yung ginagawa ko at hindi yun yung inaakala nila. I may not make life less difficult to them, but atleast to others. Alam kong may limitasyon akong dapat i-maintain at ngayon pinapaalam nila sakin na lumagpas ako sa limitasyong yun. That's why i'm trying to change. Sabi pa nga, magiging masaya tayo, kung hindi tayo nagkukunyari. Pinapakita ko naman yung totoong ako eh. Kaya masaya ako. Pero hindi pala yun pagkakainterpret nila sakin kaya nung nakita nila kung sino talaga ako eh ganun nalang naging reaksyon nila. Akala ko ayus na sila sakin, yun pala hindi nila naiintindihan. After nun, next sub, isang teacher nagmention na ng name. Minention niya ako. Sobrang gulat ako. Yung feeling na gusto ko na magsalita at magexplain. Pero alam ko na none of my explanations would be good enough. May kasalanan ako. Nakita nila. Tama lang na pagalitan ako. Pero bakit pati yung hindi naman kasalanan considered as sin? Am I that bad? I mean, how?! Pano naging kasalanan yun? Well. Iba-iba nga naman tayo ng point of view. Pero tuwing nagsasabi sila ng mga bagay na hindi totoo, nasasaktan ako. Para bang unti-unting gumuguho mundo ko. Naiisip ko na sobrang sama ko na ba na kailangan umabot sa point na yun? Dumating narin ako sa point na, gusto ko nang lumipat ng school. Yung ayoko na ng ganung buhay. Yung kinekwestyon ko na kung bat nandito pa ako sa mundo. Kung bakit nakasurvive pa ako. After school, sa canteen lang kami, I was re-reading and re-reading what we read during Values. Naglalabas na ako ng sama ng loob sa barkada ko. Sinabi ko pa sakanila na sobrang natamaan ako nung sinabi ng adviser namin na "How can one improve? Kung ni isa, walang nagsabi sakanyang importante siya?" Kasi never din ako nakarinig ng taong sinabi sakin yun e. Until our PE teacher saw us. Para ko na siyang nanay. So ayun. Nakalabas pako ng sobra. Tas hinug niya ako. I feel comforted yet there's still more to come. Sabi nga niya samin "Wala pa yan. Simula pa lang yan. Marami pang problema ang dadating sainyo." So I needed to be ready. Dumating narin sa point na pinagbawalan kami late umuwi. Well, fine for me. Kung yun yung kailangan para mapatunayan na hindi namin ginagawa yung iniisip nila, edi go. Kahit dun nalang kami sa mga oras na yun nagiging masaya. Pero kailangan eh. Kaso pano pag kailangan na talaga? Kailangang kailangang kailangan? As in urgent? Pero ganun eh. Sila masusunod. Teka muna. Nagiging diary na eh. Balik na sa topic nung blog. Ayun na. Nagstart na kaming maging topic sa office. Tapos nadadamay yung mga teachers na close namin. Masakit para samin. Gusto ko narin sila iwasan. Pero pano naman ako? Pano yung nararamdaman ko? Dumating na rin sa point na inaalam nila kung sino. Nalaman na yung sa barkada ko, sakin nalang hindi. Dumating narin sa point na muntikan kami magaway ng friend ko dahil nagkasagutan kami about dun sa issue nga. Nabanggit pa nga daw na "Kaninong students sila ---- at ----?" Kaming dalawa ng twin (CS lang) ko. Ang sabi naman sa guard, mga apelido namin. This is how famous we are. Ang gandang way diba? Mali po kasi yung ginagawa namin. We aren't supposed to act like that since we are in school. I admit, na meron kaming nagawang hindi maganda. At oo, takot kaming magkakaibigan na kung anong malaman ng parents namin. Kaya ko naman iexplain kung ano yung mga ginagawa ko. Ang hindi ko lang alam pano iexplain ay kung anuman yung sabihing hindi totoo. At sana bago tawagin yung parents namin para kausapin, kausapin niya muna kami. I want to tell them my side. Actually we want to tell them our side. At sana naman for once, may maniwala. Iwasan niyo nalang maging super close. Baka magaya kayo samin.
Subscribe to:
Posts (Atom)