1/16/13

*Insert Title Here*

Yes this is so true.
Like, when we were still a baby, basically newborn to at least our 1st year in school, it doesn't hurt that much right? What hurts is maybe our tummy 'cause we're hungry. Haha. Kidding =))

During the first chapters of our lives, it's less stress, less depression, less problems, & less pain. Yes maybe we cry so much but not because of a heavy reason. We cry because we want milk. We cry because we want to be with our moms and dads. We cry because our diapers are full. WE CRY A LOT! At least that's only because of little reasons. Sometimes it's just whining.

As the pages turn, obviously we get older and then we reach the period in which we start to go to school. Another dramatic scene usually happens. Our parents will bring us to school on our first day, then some of us cry because we don't want them to leave.

After a few years, bravo! We're loving school. LOTS OF FRIENDS IN THERE =))

A few more passed, there's more stress, more depression, more problems & more pain. During this times, we are stressed maybe because of school works. At this point, we also start to encounter a lot of heavy problems which sometimes cause depression. We also feel pain in this period of our life because this is when we start to adore someone. This is also the time where little things like misunderstandings lead into an argument or fights. And most especially, we are more exposed to problems during this times, or should I say now, because we already understand the things that are happening around us more than we do during our younger years.

From the moment we were born up to now, people come and go. Strangers become friends. Friends become bestfriends. Bestfriends become enemies. && Enemies become strangers. In short, from strangers to strangers. Some people stabbed your back already and will continue doing it. People hurt you. People don't understand you at times. People ignore you. People doesn't care what you are feeling. People will leave and never come back. People will do anything they want to do as long as its possible and not all of it will be in your favor. You can even lose people. There are certain things in this world that we don't want to happen but it's meant to happen and all we have to do is accept it even though it really really hurts.

In our life, there will be a lot of changes and that's for sure. Everything can change and it can really hurt. Even those little changes that may happen can disappoint us. Because of the choices we make, we can lose those important people in our lives.

I need to tell you this even though I know you know this. It really hurts losing someone special like a dear friend. Just by changing how your friendship is, it hurts. It really really do. What more if you lost a person? I lost a lot of friends and until now I am not certain why I lost some of them. Some, I know the reason. But some, I am clueless. I usually think of those people I lost. How do you think are they doing? Are they safe? Yes, the reason may be because of a fight. But I still care. Just like that, one example that causes the lost is because of a fight. Another one can be because of what other people are telling you, how they see you and how they interpret you. But the reason why I lost some of my friends? Mostly because of something I did wrong. Oh you don't want to know it. I mean, I can't enumerate it. Because I also don't know those things I did wrong. I mean the exact reason why I needed to lose them.

& AT THE END OF THE DAY, I STILL KNOW THAT IT IS MOSTLY MY FAULT.

1/4/13

Ayoko lang makaabala sainyo.


Hindi ko rin naman gustong mameke ng ngiti, pero kailangan. Hindi ko rin naman gustong itago yung problema ko, pero kailangan rin. Bakit? Kasi ayokong maabala kayo, ayokong makagulo, ayokong makadagdag sa mga problema niyo, ayokong pinroproblema niyo yung problema ko, ayokong mandamay. Yun lang.

Oo, minsan may mga taong nakakahalata na may problema ako kahit hindi ako magpakita ng kahit na anong senyales ng kalungkutan. Oo, may mga taong pilit na inaalam yung problema ko. Minsan pa nga ako pa yung nagmamatigas na hindi sabihin e.

Hindi lang naman talaga yun yung dahilan. Hindi lang dahil ayokong mangabala. Natatakot rin kasi ako baka wala ring makaintindi sa problema ko. Baka sa pagsabi ko ng problema ko, marami pang maging tanong. Baka sa huli, kailanganin ko pang iprove yung sarili ko tapos maging mas magulo lang. Natatakot ako kasi baka yung mga magsasabi saking naiintindihan nila ako ay pilit, baka sinasabi lang nila yun pero di talaga nila ako naiintindihan. Baka rin kasi sabihin nilang napaka OA ko. Feeling ko kahit naman sabihin ko, hindi naman talaga nila magegets kung bakit ko pa pinoproblema yung mga ganung bagay kaya parang wala ring sense yung pagshashare ko. Kasi wala rin namang magbabago.

Dahil dun, ang madalas kong ginagawa, eh sinasarili ko yung mga problema ko. Buti na nga lang ngayon eh medyo nakakapgshare na rin ako kahit papaano. And yes, it's less difficult. Pero minsan lang kasi, pinapangunahan ako ng takot na baka wala lang makaintindi.

1/2/13

Au Revoir 2012! (A late post)

2012 welcomed me & my family with a very serious challenge in life. It made us realize that we should be thankful that we are given a chance to show our love to people that we care for because we are not certain if they will be with us or we will be with them the next day. During the first days of 2012, we encountered this serious challenge (see http://kylaeuniceatyourservice.blogspot.com/2012/11/vacation-illness-surgery-my-hospital.html). Those times were tough, but God is tougher. He used the doctors and nurses as His instruments to heal me. Thanks to Him. I would also like to take this opportunity to thank our friends who were there with us during those moments and we really appreciated your help and prayers. To our other family members/relatives, even though were not so close and we don't see each other often, you were still there to get us through the pains and sufferings. To my sisters, mother, father, grandmother, cousins, aunts & uncles, thank you for your unconditional love!


Bago pa dumugo ang ilong niyo at ilong ko, magtatagalog na ako. =)) HAHAHA. Taglish nalang, ano? Lol.

Ang taong 2012 may not be my year.
^loljk. Game na talaga.

Ang taong 2012 man ay puno ng pagsubok para sa akin at sa pamilya ko, hindi naman kami nawalan ng pananalig sa Diyos kaya't tinulungan Niya kaming malampasan ang lahat ng iyon. Para saakin, ang buhay ay napakagandang biyaya ng Diyos sa atin ngunit hindi ito sobrang dali. Punong-puno ito ng ups at downs ngunit lagi namang nandiyan ang Diyos para tulungan tayo. Nandiyan rin naman ang ating pamilya at mga kaibigan para suportahan tayo sa mga bagay na dapat nating lagpasan. Para sa ibang mga tao, ang naging buhay nila noong taong 2012 ay napakahirap. Marahil ito ay dahil sa mga problema na kanilang pinagdaanan. Nang tanungin ko ang ilan sa mga kaibigan ko, ang pinakanangungunang problema nila ay tungkol sa pamilya. Ikaw na nagbabasa, kung meron ka mang problema tungkol sa pamilya mo, subukan mong ayusin. Kung hindi ka kasangkot sa away, kausapin mo ang magkaibang panig sa pamilya mo at linawin mo ang kanilang mga isip upang mapagtanto nila na wala ring patutunguhan ang pagaaway nila dahil kayo kayo ring maganak ang dapat nagdadamayan. Kung ikaw nama'y kasangkot sa away ng pamilya, linawin mo rin ang iyong isip at kung sa huli ng mahabang pagiisip mo ay napagtanto mo parin na sila ang may kasalanan, patawarin mo na sila bago pa sila manghingi ng tawad. Kung ikaw naman ang may kasalanan ay magpakumbaba ka na at manghingi ng tawad upang magkaayos kayo. Ngayon kung ang problema niyo naman ay tungkol sa pagkakaron ng isa pang pamilya, kung ako sayo, tatanggapin ko nalang sila. Wala nang magbabago. Kahit na maghiwalay pa sila, ang nangyari ay nangyari na. Ang nabuo ay nabuo na. Kung ang problema mo naman ay dahil kulang ang iyong pamilya, wag kang magalala, hindi yun dahilan para mabawasan ang pagkatao mo. Buong buo ka pa rin =)) Pumapangalawa naman ang problema nila sa kawalan ng taong nakakaintindi sakanila at nararamdaman ko rin yun. Kaya dapat lahat tayo, maging open minded. Dapat kaya natin intindihin ang lahat ng sides. *cut*

Halos buong Enero ng 2012 ko ay nasa ospital ako. May pagka critical ang lagay ko, may nilalabanan pa ako nun. Ang Pebrero ko naman ay may saya dahil eto yung buwan na nakalabas na ako sa ospital. Nakatanggap rin ako ng espesyal na regalo. Nagtungo rin ako sa paaralan upang panoorin ang isang programa, at doon, nakita ko ang mga kaibigan ko. Nakakatuwa kasi hindi nila ako kinalimutan at agad pa akong nilapitan. Ang Marso ko naman ay nagdulot rin ng kasiyahan sakin dahil sa nakamit ko noong ikalawang araw neto. Nagtungo rin ako sa paaralan nang buwan na yan para bisitahin ang mga kaibigan ko. Isa pa't inimbita nila ako sa Year End Party. Ang Abril ko naman ay ang panahon ng pagaadjust ko, nandiyan rin yung huling mga araw ng pagpapahinga ko. Nung Abril rin nagsimula ang pagsusummer classes ko. Kailangan ko kasing habulin ang mga leksyong hindi ko natutunan. Ang Mayo ko naman ay ang pagtapos ng summer classes ko. Eto rin yung buwan kung kailan nagtungong Amerika ang aking ina upang sunduin ang kapatid ko. Hindi pa nagsisimula ang Hunyo ay inihanda ko na ang sarili ko sa maraming tanong at sa maaring maging panlalait. Nung dumating na ang Hunyo, nagpasukan na, hindi ako nagkamali, napakarami ngang tanong. Pero wala namang nanlalalit ng harapan. Hulyo? Hm. Naging masaya rin naman. Food Bazaar =))) Agosto, ayun! Masaya rin. Linggo ng Wika at kaarawan ko <3 Napakasaya. Ang Setyembre naman ay naging masaya rin ngunit parang napakabilis lang. Ganun rin naman ang Oktubre at Nobyembre. Nang Oktubre ay maraming nagdiwang ng kanilang kaarawan at dito naman nagsimula ang mga problemang mabibigat. Medyo iniiwasan na namin yun nung Nobyembre. Maganda rin ang pasok ng Disyembre ko, pero gumulo sa bandang gitna, pero umayos at naging better naman siya =))) *cut*

So ayun. Ang 2012 ko ay sobrang laking parte ng buhay ko. Masyado akong maraming naranasan. Kalokohan, esp! Sa taong 2012, lumuha at tumawa ako. =)) Nahirapan at nasiyahan.

Sa taong 2013, marami nanaman tayong mararanasan! Stay strong lang tayo. Embrace the changes & Keep on smiling. Wag tayong tumigil mangarap kasi hindi imposibleng makamit natin 'to. Stay positive and love one another! >:)< Sana mabago natin ang mga hindi maganda nating ugali. Good luck.